Słownik etymologiczny języka polskiego/kichać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kichać, kichnąć; kichawka, kichawiec, o roślinach i proszkach, kichaczka; w 15. wieku kchnąć (czes. kszíti, cerk. kŭchnąti w kŭchnowenije, ‘kichnięcie’), obok czchnąć, czchać; dźwiękonaśladowcze; kychati u wszystkich Słowian (serb. kichawica, ‘katar’), por. lit. cziusti, ‘kichać’, łotew. szkiaut, pień skus- (ale w lit. cziaudēti pień skud-), ind. kszauti, ‘kicha’.
