Słownik etymologiczny języka polskiego/kidać
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
kidać, częstotliwe; jednorazowe: kinąć z *kidnąć; częstotliwe wyszło z używania (»gnój kidać«, »kidać kaczki na wodzie«, t. j. kamyki płaskie; »brzuch mu się sadłem przez pas kida«, Potocki); kinąć się, ‘rzucić, obrócić się’, perekińczyk (ruskie, ‘przerzucający się’); od pnia skud-. Prasłowiańskie; cerk. iskydati, ‘wyrzucać’, rus. kidat’, kinut’, ‘rzucać’, serb. kidati, ‘rwać’, łuż. kidaś, kidnuś, ‘lać’, czes. kydati hnuoj (toż i u innych Słowian).