Słownik etymologiczny języka polskiego/kiełzać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kiełzać, kielzać się, ‘ślizgać’; oba słowa (kiełzać i ślizgać) z jednego pnia poszły, bo s- nagłosowe odpadło, więc skiełz-, i z nieco odmienną samogłoską i przestawką płynnej: skliz-, sliz-. Kiełzać w znaczeniu ‘chełzać, chełznąć’, o ‘wkładaniu munsztuku koniowi’, przenośnie o każdem ‘poskramianiu, powściąganiu’ (u Słowackiego: »rozhukanych koni On nie kiełza«), polega na mylnej pisowni; kiełzać, skiełzać, skiełznąć (»noga skiełzła«), znaczy tylko: ‘ślizgać, wyślizgnąć lub pośliznąć się’; nieokiełzany itp. należy pisać przez ch, i tam je odsyłam. Kiełzawka, ‘ślizgawka’; kiełzko, ‘ślizgo’.
