Słownik etymologiczny języka polskiego/kląć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kląć, klnę, klął (mylnie i klnąć, klnął), częstotliwe: prze-, wy-, za-klinać; klą-twa, klątewny; klęty, przeklęty, przekleństwo z dawnego przeklęctwo; p. kłon; Słowianin, przysięgając, kłonił się do ziemi, dotykał jej ręką.
