Słownik etymologiczny języka polskiego/klepać

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

klepać, ‘uderzać’, ‘pobijać’, »klepać biedę«, »klepać pacierze« (stąd klepki, ‘mniszki’, w 16. w.); klepacz i klepak (o monecie, placku); klepisko, ‘boisko w gumnie’; klepka, ‘deszczułka’, »piąta klepka w głowie«, mieszane z klapką; klepadło, ‘kołatka’; oklepany; »na oklep« (o jeździe wierzchem bez siodła); sklep, sklepiony, sklepienie — później nabrał sklep, co tylko ‘sklepienie’ znaczył, wedle niem. Gewölbe, znaczenia ‘kramu’, ‘składu’ (u Czechów dziś ‘piwnicę’ znaczy); sklepowa, ‘sprzedająca w sklepie’. W dawnym języku (np. w Liber beneficiorum Łaskiego z r. 1510) klep o ‘sieci rybnej’, ‘minor tractura’; przytaczają i klepa(?). Uważają za dźwiękonaśladowcze, por. niem. klappen. Klepaczami nazywano wręcz ‘monetę fałszywą’, »co je robią w lesie złoczyńcy«, »(w naszej szlachcie) napoły by było takiego klepadła«, Potocki. Por. kłopot. Tu należy, z wymianą , ie, klępa, pogardliwa raczej nazwa ‘krowy (starej)’ i ‘kobiety’, pisane i klempa; u myśliwych ‘samica łosia’, prus. klente, ‘krówsko’(?).