Słownik etymologiczny języka polskiego/klin
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
klin, klinek, klinik, klinowy, klinowaty, zaklinić; klin, jak i u Czechów, i o ‘kile’; prasłowiańskie; od tego samego pnia, od którego i słowiańskie klip i klis pochodzą (rus. klipień, ‘klin’, serb. klip, ‘kij’, ‘kiść kukurudzy’; serb. klis, ‘drzewko zaostrzone w grze podobnej do kiczki’), por. wyżej pod kleć; litew. szliju, ‘krzywię się’, szlijes, ‘krzywy’, szłajus, ‘ukośny’ (serb. niwa ide naoklis, ‘klinem’), kłajus, ‘omylny’; lit. sz, a słow. k, oboczne dla gardłowej podniebiennej.
