Słownik etymologiczny języka polskiego/knieja

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

knieja, dawniej i kniehinia: »w jaskiniach, lochach, kniechiniach«, Suszycki, Świat górny, r. 1700; urobione od narzeczowego kien, kna, ‘pień’ (lit. kunas, ‘ciało’), »do kna« tyle co ‘do cna’, ‘z gruntu’; knowie, ‘ucięte kłosy, słoma’; knować, knuję, ‘ucinać’, przenośnie: »zdradę knować« (bezokolicznik knuć dorobiono nowy, jak kluć, psuć). Stąd ruskie knysz, ‘kołacz na stypie’, ‘bułka’ (»Ruś piecze knysze umarłym«, Potocki); przyrostek jak w kukisz, nagisz, gołysz.