Słownik etymologiczny języka polskiego/knieja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
knieja, dawniej i kniehinia: »w jaskiniach, lochach, kniechiniach«, Suszycki, Świat górny, r. 1700; urobione od narzeczowego kien, kna, ‘pień’ (lit. kunas, ‘ciało’), »do kna« tyle co ‘do cna’, ‘z gruntu’; knowie, ‘ucięte kłosy, słoma’; knować, knuję, ‘ucinać’, przenośnie: »zdradę knować« (bezokolicznik knuć dorobiono nowy, jak kluć, psuć). Stąd ruskie knysz, ‘kołacz na stypie’, ‘bułka’ (»Ruś piecze knysze umarłym«, Potocki); przyrostek jak w kukisz, nagisz, gołysz.
