Słownik etymologiczny języka polskiego/krew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krew, cerk. krŭw, krŭwaw, rus. krow, krowawyj, czes. krew, itd.; dawniej pierwszy przyp. kry (jeszcze na początku 15. wieku, nawet w dorobionych wrotkach Bogurodzicy), czwarty przyp.: krew, drugi: krwie; krewny, pokrewny, pokrewieństwo; krwawy, krwawić, okrwawić, krwawica (o ‘pracy krwawej’), krwawny (krwawnica i krwawnik nazwy roślinne; krwawnik, ‘karneol’, odmiana chalcedonu, »sygnet krwawnikowy«); krwisty, niedokrwistość; złożenia: krwiożerczy, krwiotok albo krwotok; krewniak; krewnik, roślina, i ‘człowiek-sangwinik’, u Reja np. Lit. kraujas, ‘krew’, kruwinas = krewny (tu zgadza się każda głoska, ale lit. znaczy ‘krwawy’), łac. cruor, cruentus, ‘krwawy’, w innych językach o ‘mięsie surowem (crūdus), krwawem’, grec. kreas, niem. roh (dawne hrō), ‘surowy’.
