Słownik etymologiczny języka polskiego/krowa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
krowa, krowi, krowiniec, krówsko; przestawione z *korwa (w rus. pełnogłos: korowa); oboczna prapolska forma karwa ocalała w nazwach miejscowych: Karwin, Karwodrza (Kawodrza) obok Krowodrza; Karwicki obok Krowicki; krowieniec dziś jeszcze u Kaszubów karwińc; nakoniec dorobiono do karwa: karw, dla ‘wołu’ (częste u Reja, mianowicie dla ‘starego, leniwego wołu’; pogardą trąci), Prusowie od nas pożyczyli (kurwis; Litwin ‘wołu’ jautis zowie, od ‘wprzęgu’, ind. jaumi, ‘wprzęgam’); i lit. karwe, ‘krowa’, pożyczka od Słowian (u Prusów klente, nasza klępa?). Bydlę rogate, więc nazwa ta sama co w łacińsk. cervus, niem. Hirsch (nordyjskie dawne hiortr), grec. keraos, ‘rogaty’. Ruś zowie ‘kołacz weselny’ korowajem, od kształtu, skoro na korowaju »byczki« i »huski« ulepia; korowaj (u Bułgarów krawaj, ‘ciasto obrzędowe’, w niezliczonych co do kształtu odmiankach) pieką z nadzwyczajną obrzędowością (są osobne pieśni korowajowe), bez korowaju obchodzi się tylko wdowa, idąca powtórnie zamąż. Nazwa, nie rzecz, nam już obca, chyba ją w połaci wschodniej od Rusi znają. Krówka nazwa wszelakich owadów, chrząszczy, i roślin niektórych.
