Słownik etymologiczny języka polskiego/krząkać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
krząkać, a mylnie i chrząkać (ależ i na Rusi chrjukat’, o świni), »krząka jako kiernoz«, u Reja, krząknąć, krzęczeć (o słomkach), rus. krjakať i krjachtieť, ‘stękać’, i nazwy wszelakiego ptactwa od głosu, litew. krankti, o ‘krakaniu’, i podobne, wszystko odmianki krakania wszelakiego. Od dźwięku nazwane i zwierzątka, np. krzeczek, p. skrzeczek; krzekać, krzechtać, o świniach w latowaniu; »krzekot żab«, krzekotać, ale i o sroce i kurze mówią krzektać (»sroczka krzekce na płocie«), krzeczeć, krzeknąć. Lit. krekinti (o świni); krakis, ‘dzięcioł’, itd.
