Słownik etymologiczny języka polskiego/kuchnia
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kuchnia, kuchenka, kuchenny; kuchmistrz (kuchmistrzostwo, tytuł książki polskiej z pierwszej połowy 16. w.), kucharz, kucharzowy, kucharka, kuchta, kuchcik; wszystko przez czes. kuchynie, kucharz, kuchta, z niem. dawnego kuchīna, późniejsze kuchīn, küche(n), z łac. coquīna, cocīna; nie mamy tylko czasownika czes. kuchati, ‘kochen’, zwykłego (wraz z kuchacz albo kuchar) u południowych Słowian, co wprost od Niemców (nie przez czes. pośrednictwo, jak my) słowo przejęli. Od nas powędrowało na całą Ruś, rus. kufarka obok kucharka, kuchmisterskaja (na Małej Rusi jest nawet kuchowar), i na Litwę. Ale kuch, »kuchy olejne« (z wytłoczyn), z niem. Kuchen (może i makuch, z Mohnkuchen), tu nie należy; to jest prasłowo niemieckie, ang. cake; por. kichlarz i pampuch.
