Słownik etymologiczny języka polskiego/kucza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kucza, kuczka, ‘buda kramna’, ‘jatka’, także ‘namiot, szałas’, zapisane już w 14. wieku w poznańskiej rocie sądowej, więc nie z rus. kucza, cerk. kąszta, serb. kuća, ‘dom’, wzięte; kąszta byłaby u nas *kąca, albo kuca, przenigdy kucza; kuczek, ‘kupa zboża’, ‘gromada ludzi’, kuczeć, ‘siedzieć w kuczki, skulony’, kucznąć, przykucznąć (powszechniej w postaci »mazurskiej«: kucnąć, przykucnąć); kuczyć, kuczy mi się, ‘ckliwo, przykro mi’; tu i żydowskie »święto kuczek«, ‘szałasów’. Wszystko należy do prasłowa kucza, ‘kupa’ (od kuk, ‘skrzywiony’, rus. kuka, ‘pięść’, czes. kucze, ‘stóg’ lit. kaukas, ‘narośl’, kaukara, ‘pagórek’, niem. hoch, ‘wysoki’, gockie hauhs)
