Słownik etymologiczny języka polskiego/kulig
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kulig, kulik (oboje już w 17. wieku obok siebie, np. u Potockiego), ptak błotny (kuliszek Cygańskiego 1584 r.) i ‘zabawa zapustna’ (szlachta odwiedzała w tłumnym i szumnym korowodzie dwory sąsiedzkie, szukając ptaka kulika czy kuliga); na »nocnych kulików« już Opaleński r. 1648 sarkał. Nazwa ptaka powtarza się u innych Słowian, np. u Czechów i na całej Rusi, o różnych ptakach, dokuczliwych swojem kwileniem (u Czechów jest i kulich, por. u Cygańskiego); por. lit. kaulyti, ‘naprzykrzać się proszactwem’; przytaczają i nazwy kuolinga, ‘ptak wodny’, łotew. kulains, ‘wilga’. Kulon z franc. coulon.
