Słownik etymologiczny języka polskiego/kum
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kum, kuma, równoznaczne z kmotrem, kmoszką, ależ nie od nich poszło, bo do nas przez Ruś przyszło (najpierw też u Orzechowskiego i Stryjkowskiego zapisane), a dalej na Zachód nie dotarło; Czesi, Słowieńcy, Łużyczanie nie znają też tego słowa wcale; z tur. kuma, ‘kochanka, nałożnica’, a więc o ‘skłonności, przyjaźni, poufałości’; kumać się z kim, używa Birkowski i o ‘zwierzęciu, łączącem się z samicą’, gdy właśnie między kmotrami śluby były niegdyś zakazane; zdrobniałe kumcio, kumoszka; kumostwo.
kum, kumka, ‘żłób’, kumać, ‘żłobić’, narzeczowe (na Zachodzie, w Wielkopolsce), z niem. Kumm, ‘koryto’.