Słownik etymologiczny języka polskiego/kuna
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kuna, zwierzę, ‘mustela’, kuny, ‘futro z kun’; kuna, kunica i kunne, w znaczeniu opłaty: pierwsze za dziewczynę wychodzącą zamąż do innej wsi, bo kuną przezywano i ‘dziewczynę’ (jest to powszechne, u Węgrów menyet ‘kuna’ i ‘panna’, u Włochów donnola); drugie u bartników. Kuna, ‘obręcze, ściskające szyję przestępcy’ (nietylko nierządnicy, chociaż ją najczęściej ta kara spotykała), zawieszone u drzwi kościelnych, rodzaj ‘pręgierza’; kuny do bram, ‘wrzeciądze’ (podobne przenośnie od zwierząt stałe, np. gąsior). Prasłowiańskie; lit. z odwiecznem j: kiaunē, prus. bez niego: kaune, łotew. caune; powtarza się (czyżby z niej powstało?) w staropers. nazwie ‘futra’, po grec. jako kaunakē zapisanej. Na Rusi kunami, ich futerkiem, opłacano pobory, więc kuny ‘pieniądze’; u nas »kuny« pobijały »lisów«, same ustępywały »sobolom« (o szlachcie w futrach odnośnych); »kuni darmoleg«, ‘kołnierz’.
