Słownik etymologiczny języka polskiego/kurdupel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kurdupel, ‘malec’, pogardliwie, w 17. wieku i kordupel; kur- bywa przedrostkiem, rus. kurnosyj, kurguzyj, ‘o nosie perkatym’, ‘o huznie kusem’, a wywodzą to kur- z cerk. krn, ‘obcięty’, krnonos, krniti, ‘obcinać’, rus. kornosyj, serb. krnjo, ‘bezuchy’, czes. krniti, ‘marszczyć (czoło)’, krnieti, ‘nędznieć’. Prasłowo; u nas zaginęło; ind. krnāti, ‘zabija’, karnas, ‘bezuchy’; łotew. kuorns, lit. kurczias, kurłas, ‘głuchy’, jak awest. karna-, ‘głuchy’.
