Słownik etymologiczny języka polskiego/kwit
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kwit, ‘poświadczenie pisemne odbioru długu’, kwita (tylko w przysłowiach: »kwita z nami«, ‘rozeszliśmy się, skończyli z sobą’), kwitować kogo z czego, pokwitowanie, kwitacja, kwitowy, kwitek (»pójść z kwitkiem«, ‘z papierem, asygnacją, zamiast z pieniędzmi’, co się często żołnierzom dawnym trafiało, przy stałym braku w skarbie); wszystko z łac. quietare, quietus (‘zaspokojony’), szczególniej zaś franc. quitte, nous voilà quittes, quitte de dettes, ‘wolny od długów’.
