Słownik etymologiczny języka polskiego/ląd
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ląd, lądowy, lądować, lądowiec, niemieckie, co już Klonowic w Flisie zaznaczył: »ziemia ląd z dawna, stara to niemczyzna, którą i nasza przyjęła ojczyzna«; »brzeg główny w swojej mowie flis lądem zowie« (tenże). Słowo to zachodnio-europejskie, niem. i celt. (stąd franc. lande, ‘step’); u nas w złożeniach z niem.: lancman, landwera, landszaft, lancknecht. Co innego nazwa miejscowa Ląd (p. lęda pod Lach).
