Słownik etymologiczny języka polskiego/latać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
latać, latacz i lataczyk (o ‘ptaku drapieżnym’ u Reja); latawiec, latalec (por. Latalski) i latawica, ‘duchy złe, nocne, zmory, czarty’, ‘ognie błędne’, ‘demoniczne postaci’; latawiec znosi pieniądze, zboże, małoruski litun, znany i u nas w 16. i 17. wieku; ‘pędziwiatr’ (i o dziewczynie), ‘orzeł dziecinny’. Częstotliwe do lecieć; latywać (pomijamy złożenia).
