Słownik etymologiczny języka polskiego/mżyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
mżyć, mżeć, o ‘deszczu drobnym’; o ‘przywieraniu powiek’ (»jeden mżał, drugi palce wystawiał i pytał, ile?«); o ‘miganiu i mrużeniu’; o ‘półśnie’, stąd mżonki (mylnie pisane mrzonki), ‘co się komu przywidzi, przymży’; mżurek, mżurki, ‘zabawa z zasłanianiem oczu’ (‘ciuciubabka’), przestawione rychło w żmurki (już w 16. wieku). Ta sama przestawka u wszystkich Słowian: serb. żmura, ‘ciuciubabka’, żmuriti i żmiriti, czes. żmurziti, słowień. żmati ze mżati, żmieriti (cerk. mĭżariti, o ‘miganiu, mrużeniu oczami’), słowac. hmúrat’ oczima, rus. zażmurit’, żmurki, itd. Pień mig- łączy więc dwa znaczenia: ‘migoci’ (‘wilgoci’, por. mgła i miegoć) i ‘migotania’ (p. mig).
