Słownik etymologiczny języka polskiego/mały
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
mały, malec, maleńki, maleństwo, maluta w malutki i maluczki, już w psałterzu, maluchny, maluśki, maciutki, maciupki; mało, malem (narzędnik, wedle dawnej odmiany zaimkowej, jak ciem od ten), omal i niemal, skrócone z omale i niemale (miejscowniki, jak źle), »bez mała«, pomału (pomaleńku; stąd niem. pomadich, o ‘powolnym’); małko, jak u Serbów, stąd niemałczyca w psałterzu puławskim; małość. Litwinom obce. Nagłosowe s- odpadło, jak w grec. mēlon, ‘owca’; zachowali je Niemcy w schmal (goc. smalista, ‘najmniejszy’), schmälern (‘umalić, umniejszyć’), Schmaltier. Liczne złożenia: małomówny, małomiejski, małowiarkowie (16. wiek), małodobry (‘kat’, 16. wiek, eufemizm), małoufny (16. wiek), małoletni. Czasownik umalić (dziś umniejszyć, bo mniejszy uchodzi za wyższy stopień do mały). Tak samo u wszystkich Słowian.
