Słownik etymologiczny języka polskiego/majak
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
majak, majaczyć, »majakiem krążąc«, znane dopiero od 17. wieku, od Tatarów i Kozaków, co po majakach, ‘wiechach i znakach’, wieści sobie podawali. Czechom to zupełnie obce, najbujniej na Rusi się rozkrzewiło; postaci z samem -ja, bez -k, i cerk. i Bałkan dobrze znają, cerk. namajati, ‘kiwać’; tatar. majak, ‘wiecha’, z rus., co i ‘latarnia morska’; pień ten sam co w machać; cerk. i pomawati, ‘kiwać’.