Słownik etymologiczny języka polskiego/markotać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
markotać, ‘szemrać’, »markotno mi«, markotliwy; dźwiękonaśladowcze, por. mru-mru od mruczeć, co z marczeć jedno słowo, tak jak burczeć z barczeć, mrugać z margać. U innych Słowian, na Południu, o ‘beku owiec, kóz’, serb. mrk, mrkati se i mrczati, o ‘parzeniu się owiec i kóz’.
