Słownik etymologiczny języka polskiego/menica
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
menica, dawniej myńca, mynica; i ‘pieniądz’ (»złą menicę bić«), i ‘zakład menniczny’; mincarz i mennicznik, »mennicza stopa«; z niem. Münze, co z łac. monēta. Czesi zostali przy mincy, myśmy ją monetą (monetarny, por. portmonetka, franc. porte-monnaie) zastąpili; podwójne n w mennica mylne. Nazwa łac. monēta od świątyni Juno Monēta, gdzie była menica rzymska.
