Słownik etymologiczny języka polskiego/miano
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miano, ‘imię’, mianować (por. niem. ernennen w obu znaczeniach) i zamianować, mianowicie (wyliczając), mianownik (mianowacz u Kłosa roku 1537, przy liczeniu i przypadkowaniu); wzmianka, w 16. wieku wzminka; mienić, nadmienić, wymienić, itd. Prasłowo, brak go w lit.; powtarza się w niem. meinen, Meinung; zupełnie odrębne od poprzedniego (p. miana), nie ma nic spólnego ani z mionem-imieniem (napewne), ani z mnieniem, upominkiem (co mniej pewne; znaczenie niem. meinen wcale rozległe: ‘myślić’, ‘znaczyć’, ‘twierdzić’). U wszystkich Słowian tak samo: cerk. měnją, bułg. pomien, ‘msza zaduszna’, czes. miniti, pominka, ‘upomnienie’, itd.
