Słownik etymologiczny języka polskiego/miech
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
miech, ‘wór’; ‘torba’ (»mieszek na pieniądze«); ‘dudy’; »miech kowalski«; wedle pęcherz (p.) urobiono i miechyrz, ze wszelkiemi odmianami: mięcherz, macherzyna (czes. miechýrz, serb. miechor, bułg. miechur). Lit. maiszas, ‘wór’, prus. moasis, ‘miech kowalski’. Ponieważ na pierwsze wory służyła skóra (kozy np.), więc łączą z tem ind. mēsza-, ‘baran’, mēszi-, ‘owca’ i ‘skóra z owcy’. Nazwy dla ‘physalis’ (niby od pęcherza, co jej jagody okrywa): miechow(n)ice, macherzynki, miechonki, michunki (jak i moszonki, p. moszna). Nazwy cechowe: miechowski, miechownicy. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. měch, itd., rus. miech (liczba mn. miecha, ‘futro’).