Słownik etymologiczny języka polskiego/miedza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miedza, miedzowy i miedzny, miedznik, ‘granicznik’; pierwotny przymiotnik, spólny językom aryjskim, łac. media (w rodz. żeńskim, od medius; stąd nasza medianna, mediana, ‘żyła średnia’, częste w 16. i 17. w.; mediator, ‘jednacz’), ind. madhya-, grec. messos, celt. w nazwie Medjolan, goc. midjis, niem. Mitte i przyimek mit, wszystko dla oznaczenia ‘średniego’ i ‘środka’. Na miedzach zostawiano drzewa albo i zarośla, więc na całej Litwie przybrało medja- znaczenie ‘drzewa’ i ‘lasu’: prus. median, ‘las’; lit. medis ‘drzewo’, ale medżioti ‘polować’, medijas ‘myśliwy’. Od miedzy poszedł przyimek między (od 16. wieku, z wtórną nazalizacją, jaka przed dz, c, s, sz, nieraz zachodzi, por. mięszkać; dawniej wyłącznie miedzy), czes. mezi, rus. meży, skrócone meż, miejscownik liczby pojed., jak wedyjskie madhje, gdy w cerk. i na Bałkanie w tem samem używaniu miejscownik liczby podwójnej, meżdu; międzytym, mezitim, meżdu sim, jak niem. inzwischen. Częste we złożeniach, nowych, jak międzyakt, międzynarodowy, albo dawnych, w nazwach miejscowych: Międzychód, Międzyrzecze (Meseritz); zamiast dawnego międzyziemny mówimy śródziemny.
