Słownik etymologiczny języka polskiego/miekać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
miekać, miekotać, o głosie zwierząt, szczególniej owcy (w 15. wieku ogólnie), ale i niedźwiedzia (on mieka, w słowniczku z r. 1500, a słoń miekoce, ‘burczy’, tamże). Powszechne u Słowian właśnie dla owiec (mekot i meket dla ich ‘beku’) i u wszystkich Arjów; lit. mekenti, meknoti, mekczioti (i o ‘jąkaniu’ używane), grec. mēkasthai, niem. meckern (grec. mēkas, niem. Mecke, ‘cap’); dźwiękonaśladowcze.
