Słownik etymologiczny języka polskiego/minąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
minąć, częstotliwe mijać, wymijać; pominąwszy; minęły, ‘miniony’; od pnia mei-, łac. meo (z *mejo), ‘idę, mijam’; włączają tu pień służący wyrażaniu ‘mieniania’, ind. mināti, ‘wymienia’, ‘uchybia, umyka’; brak w lit., prócz łotew. mīt, ‘mieniać’. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. minąti, mijati, i t. d. Z przyrostkiem -mo p. mimo.
