Słownik etymologiczny języka polskiego/myć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
myć, »zmyć kogo bez ługu«, ‘okpić’; pomyje; mytka; myjać się, obok (u)mywać; pomywaczka; myciel (do umywania); Mycielski; mydło, mydliny, namydlić, mydlarz; mydłek, ‘głuptas’; mydlnik, ‘saponaria’, u Stanka nazwana mydło i psie mydło albo piennik. Prasłowo; prus. au-mū-snan, ‘u-my-cie’, lit. mau-d-yti, ‘kąpać kogo’, ind. mūtra-, ‘uryna’. Tak samo u wszystkich Słowian: rus. myť, moju, cerk. myją, myło, pomyję, rus. pomoi, czes. mýdlo, itd.
