Słownik etymologiczny języka polskiego/nadwerężyć

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

nadwerężyć i nadwyrężyć, postaci późniejsze, gdzie wszystko tumani: i y, i ę, i ż; poprawnie brzmi ta późna ruska pożyczka (17. wiek) nadweredzić, rus. powierediť, od wiered, ‘wrzód’, niby ‘okaleczyć’; postaci poprawne sięgają w wiek 18.: »choć ich muszki trochę nadweredziły«, »z nadweredzeniem zdrowia«, jeszcze r. 1716: »ogniem kościoł nadweredzony«; ale już Okolski 1639 r.: »prochów nadwerędza«; »jeśliś nadwerędział zębów«; wtórna nosówka właśnie przed dz, sz, najrychlej się zjawia, por. między, mięszać, mięszkać.