Słownik etymologiczny języka polskiego/nota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nota i (z stałym przechodem obcego o w ó) nóta, wkońcu nuta, nucić, »komu w notę trefić«, ‘dogodzić’ (u muzykalnego Reja); o pozostało w kilkozgłoskowych, albo i we dwuzgłoskowych, gdy się nie spolszczyły, np. banknot, nota, notatka, notować, notarjusz (w narzeczach zniekształcany coraz inaczej, natareusz itd.); jest nawet notes, wedle Notizbuch sfabrykowane, i notesik do tego; wszystko z łac. nota, od tego samego pnia co i nomen, ‘imię’; znaczenie pierwotne: ‘znak’ (a więc i pisemny, i muzyczny; notarius pierwotnie ‘stenograf, pisarz’; stąd i notacja itd.); od nomen: nominalny, nominat, nominacja, itd.
