Słownik etymologiczny języka polskiego/nowy
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
nowy; nów, nowia; nowina; nowak, nowotny (nowicjusz); nowość; wznowić i wznawiać; nowowiernicy; nowożenia w psałterzu itd., dziś tylko nowożeniec; nowożytny; nowosiedliny r. 1510. Prasłowo; lit. naujas (naujokas = nowak), ind. nawa-, łac. novus, jedyne grec. neos zachowało pierwotną samogłoskę, co u Słowian i i. przed w w o się odmieniła, goc. niujis, niem. neu, celt. novio- (w nazwach miejscowych, Noviodunum = Nowogród). U wszystkich Słowian tak samo; co do pnia, p. niniejszy.