Słownik etymologiczny języka polskiego/numer
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
numer; ponumerować, prenumerować; u ludu zniekształcone i w lumer; z łaciń. numerus, dosłownie ‘udział’, od tegoż pnia nem-, nom-, co w niem. nehmen, ‘brać’, grec. nomos, ‘udział’ (‘prawo’; por. astronom i inne złożenia; ekonom, »domostroj« w starorus., itd.): pień ten sam co em- (nasze jąć) i jam- (ind. i i., ‘trzymać’); nasze imię ma się więc do nomen, Namen, jak imę do nehmen (por. stosunek nocy z *nokti- do grec. aktis, ‘promień’, ind. aktu-, ‘zmierzch’, ?).