Słownik etymologiczny języka polskiego/ogon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ogon; ogonica, ‘tyłek’; ogonek, Ogończyk; od oganiania przezwany, tylko u nas i u Czechów; u innych Słowian od innych podobnych czasowników opasz lub oszib (p. szybki); oganisty mówi się o drzewach ‘szeroko rozrosłych’ (Wujek, Potocki), a oganka na muchy służy (16. wiek).
