Słownik etymologiczny języka polskiego/okręt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
okręt, okrętowy, od 16. wieku ogólne (‘to, czem się kręci, steruje'), nasz nowotwór, nie mniej dziwny niż np. podobna nazwa nasad. W rażącem przeciwieństwie do Niemców, Słowianin, lądowiec, nie miał żadnych rodzimych nazw marynarskich; nawet łodzię i korab pożyczył; u nas z łaciny nawa (jeszcze w 17. wieku ogólne, jak i u Węgrów), dawniej koga; z włoskiego bat, fusta, galiony itd.; z niemieckiego szmaka, szkuta i i.; rodzime jedyne czółno i komiega, ‘wydrążone drzewo dla żeglugi rzecznej’, w której Słowianie, wobec warunków siedzib własnych, celowali; nawet staroruskie prja, ‘żagiel’, i łojba, ‘czółno’, oba z 11. w., są pożyczki z fińskiego; morze Słowianom obcem pozostało; więc i wszystko inne: żagiel, ster, lina itd., z niemieckiego. Przymiotnik okrzętny, jak skrzętny, od tegoż pnia z samogłoską e, gdy okręt ma o; »okrzętna gospodyni«, częste w 17. wieku.
