Słownik etymologiczny języka polskiego/okręt

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

okręt, okrętowy, od 16. wieku ogólne (‘to, czem się kręci, steruje'), nasz nowotwór, nie mniej dziwny niż np. podobna nazwa nasad. W rażącem przeciwieństwie do Niemców, Słowianin, lądowiec, nie miał żadnych rodzimych nazw marynarskich; nawet łodzię i korab pożyczył; u nas z łaciny nawa (jeszcze w 17. wieku ogólne, jak i u Węgrów), dawniej koga; z włoskiego bat, fusta, galiony itd.; z niemieckiego szmaka, szkuta i i.; rodzime jedyne czółno i komiega, ‘wydrążone drzewo dla żeglugi rzecznej’, w której Słowianie, wobec warunków siedzib własnych, celowali; nawet staroruskie prja, ‘żagiel’, i łojba, ‘czółno’, oba z 11. w., są pożyczki z fińskiego; morze Słowianom obcem pozostało; więc i wszystko inne: żagiel, ster, lina itd., z niemieckiego. Przymiotnik okrzętny, jak skrzętny, od tegoż pnia z samogłoską e, gdy okręt ma o; »okrzętna gospodyni«, częste w 17. wieku.