Słownik etymologiczny języka polskiego/orędzie
orędzie; nie dodano odsyłacza do dorędzie, p.; pierwotne na dorędzi (jak: na morzy, na poli, itp.), w Sejmie Czartowskim 1622 r. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
orędzie, ‘oznajmienie, wieść, poselstwo’, orędować, ‘wyprawiać orędzie’, orędownik, ‘pośrednik’; prasłowiańska pożyczka z niem., dawne arunti, aranti, ‘poselstwo’, arant, ‘mandat’, starosaskie arundjan, ‘wyprawiać’; u innych Słowian, u Rusi, Serbów i t. d., orudje, ‘instrument’, dawniej ‘rzecz, sprawa’, czes. orudi, ‘broń’, ale orodowati, ‘wstawiać się’.
