Słownik etymologiczny języka polskiego/ortel
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
ortel, ortyl, u nas i u Czechów dla ‘wyroku sądów miejskich’ w 15. i 16. wieku, z niem. ortel, Urteil, t.j. ‘udział’ (erteilen, ‘co sąd udziela, wydaje’); »ortyle majdburskie«, ‘zbiór »prejudykatów«, orzeczeń sądów miejskich’, bynajmniej nie z Magdeburga wyszłych, lecz z Wrocławia, Krakowa itd., około połowy 15. w. z niemieckiego wyłożone; -tel w ortel to samo niem. Teil, ‘dział’, co i w wiertel (Viertel, ‘czwarta część’, Drittel, ‘trzecia’).