Słownik etymologiczny języka polskiego/osieł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
osieł (osioł mylne, gdyż półgłoskowe ie w io nie przechodzi), oślisko, oślica, osiełek zamiast osłek już r. 1500, oślątko, ośli; prasłowiańska pożyczka z goc. asilus (niem. Esel), a to z łac. zdrobniałego asellus od asinus, grec. onos; zwierzę obce gospodarstwu pierwotnemu; nazwa jego ma być pożyczką semicką, hebr. athōn, ‘oślica’. Od Słowian przejęła Litwa asiłas, asilicze, prus. asilis, albo raczej Litwa i wprost od Gotów je pożyczyła, jak nazwy ‘kotła’, »kunigasa« (‘księdza’) i ‘szkła’, bo akcent ásiłas niemiecki, nie słowiański (osiół). Goci »panowali« nad Słowianami i nad Litwą, więc mogły luźne słowa (najwyżej dziesięć) dostać się Litwie i wprost, nie (jak z reguły bywa) za pośrednictwem słowiańskiem; Niemców nazywają też Litwini własnemi słowami: Wokietis (wokti, ‘sprawiać’); Prusowie: Mikskai, ‘po niemiecku’, ale to nie nasze słowo, może od *mike, ‘Michel’.
