Słownik etymologiczny języka polskiego/osieł

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

osieł (osioł mylne, gdyż półgłoskowe ie w io nie przechodzi), oślisko, oślica, osiełek zamiast osłek już r. 1500, oślątko, ośli; prasłowiańska pożyczka z goc. asilus (niem. Esel), a to z łac. zdrobniałego asellus od asinus, grec. onos; zwierzę obce gospodarstwu pierwotnemu; nazwa jego ma być pożyczką semicką, hebr. athōn, ‘oślica’. Od Słowian przejęła Litwa asiłas, asilicze, prus. asilis, albo raczej Litwa i wprost od Gotów je pożyczyła, jak nazwy ‘kotła’, »kunigasa« (‘księdza’) i ‘szkła’, bo akcent ásiłas niemiecki, nie słowiański (osiół). Goci »panowali« nad Słowianami i nad Litwą, więc mogły luźne słowa (najwyżej dziesięć) dostać się Litwie i wprost, nie (jak z reguły bywa) za pośrednictwem słowiańskiem; Niemców nazywają też Litwini własnemi słowami: Wokietis (wokti, ‘sprawiać’); Prusowie: Mikskai, ‘po niemiecku’, ale to nie nasze słowo, może od *mike, ‘Michel’.