Słownik etymologiczny języka polskiego/płochy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
płochy, płochość, płochliwy, płoszyć, popłoch, rozpłaszać, itd.; prasłowiańskie, obce Litwie; cerk. płach, o ‘tchórzliwym, chwiejnym’, czes. plachý; ruskie ma wprawdzie połoch, połoszit’ (‘płoszyć’), ale obok »pełnogłosu« -oło- i polskie ło: »płocho s nim«, ‘źle z nim’, opłoszał, w razpłosz itd. wcale częste (u nas ruscy pisarze, np. Smotrycki, podobnie piszą: »płoche zdrowie«, »płótno płoche«); ciekawe jest przepłoch, nietylko o wszelakich ‘brakach’, ale wręcz o ‘zielskach, chwaście’: »bez przepłochu kłosy (nie istnieją)«, »kwaśna jagoda i przepłochy; »w rozumie, cnocie przepłochy«, »w włosach i po gębie« (por. rus. pierepołoch, o ‘zielsku’); u Bielawskiego r. 1595 czytaj: »z przepłochem dzięcioła«, zamiast przepłotem. Por. z pierzchnąć, proch, z odmianą płynnej: ł zamiast r.
