Słownik etymologiczny języka polskiego/pacyna
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pacyna, paczyna, narzeczowe; od 13. wieku począwszy tylko pecyna (r. 1254: »czrzan cum pecina«, r. 1286 mylnie petina, o ‘grudach soli’, r. 1242 ‘duże »porcje« soli’, zwane pecyny i korce), ‘grudka zeschniętej ziemi lub gliny’, ‘glina odkruszona z pieca’; pecen, pecynek, na Śląsku ‘bochenek chleba’, żywcem przejęte z czes. pecen, ‘bochen’; peckę podkłada cieśla pod węgły, a to zdrobniałe od pca (p. pecka, ‘pestka’). Trudność sprawia twarde e; czeskie pecen odnoszą do pieca, nasz pecen byłby więc pożyczką, ale pecyna? Wobec świadectw z 13. wieku a w pacyna nie pierwotne, pod wpływem niem. pacy?; peckać i packać się, ‘babrać’, czes. packati, (a jest i u nas paćkać, p.), może odmienne (?); tu i pacwa (p.).
