Słownik etymologiczny języka polskiego/paproć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
paproć, paprotka (Stanko r. 1472 nazywa ‘aspidium’ paproć, ‘polypodium’ paprotka), paprotczany i paprociowy; narzeczowe paparć (z nieprzestawioną płynną, jak karwa); prasłowiańskie; pierwotne *paportĭ (rus. paporot’, słowień. paprat i praprot, czes. kaprad obok paprad); lit. papartis. Powstało (niezupełnem) zdwojeniem pnia (po-port), powtarzającego się w nazwie pióra; bez zdwojenia niem. Farn, Farnkraut, ‘paproć’, ind. parna-, awest. parena-, ‘skrzydło’ (i ‘pióro’).
