Słownik etymologiczny języka polskiego/pchła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pchła, (na)pchlić, pchełka. Jeszcze do 17. wieku przetrwały inne postaci: zamiast drugiego przypadku liczby mn. pcheł, płech, zamiast zdrobniałego pchełka, płeszka. Pierwotne *błcha (cerk. błŭcha, rus. błocha, serb. bucha, czes. niegdyś blcha, dziś blecha), drugi przyp. liczby mn. *błech (por. nazwę Błeszyn), zdrobniałe *błeszka, przeszło we płcha (bezdźwięczne ch pozbawiło i b- dźwięczności), a to p- zastąpiło b- i w płech, płeszka, gdzie tej zbitki błch (płch) pierwotnie wcale nie było; po narzeczach pchła i w pcha się ułacniła. Prasłowo; lit. błusa, t.j. litera w literę jak słowiańskie błŭcha, gdy w grec. psylla, psyllos, ‘pchła’, t.j. *psullia, przestawka z pierwotnego *blusia. U nas w 16. i 17. wieku żartobliwie pchłę od pchania wywodzono.
