Słownik etymologiczny języka polskiego/pieczara
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pieczara, niby bezpośrednio od pnia piek- z przyrostkiem -ěr-, por. moczar; inne słowiańskie języki uprawniają jednak postać *piecera: cerk. pesztera, rus. pieczery (słynne lochy - podziemia kijowskie, stąd: pieczerskij monastyr); od piec, jak np. czes. mezera od meze; pieczarka, ‘grzyb rosnący w pieczarze’. Więc może to raczej ruskie słowo, jak sioło i inne, w 16. wieku przejęte: »pieczarami z ruska zowią lochy podziemne«, mówi autor 17. wieku wyraźnie; słowa używa też S. Twardowski o »pieczarach złotych Meksyku«.
