Słownik etymologiczny języka polskiego/pienka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pienka, lub pieńka, druga nazwa ‘konopi’, dziś głównie ruska, ale czy to zawsze tak było?; ptaszek od konopi przezywany po łac. canapeus, po niemiecku Hänfling, od Hanf, ‘konopie’, u nas pienka (obok szczygła), a jest i pienica, pianka, pisana i piąka (»piąnką i kulig« r. 1594), czes. pienice, ‘sylvia’, i pienkawa, ‘fringilla’, niem. Fink. Nazwy te nie wychodzą, zdaje się, poza zachodnią Słowiańszczyznę (węg. pinty, pintyoke, z niem. czy z czeskiego ?). Ważnem pozostaje świadectwo drugiej nazwy ‘konopi’, łączącej się nie z Finami, lecz z Indją-Iranem (bang); czy z nazwy ptaszej sądzić, że niegdyś nie ograniczała się Rusią, ale dalej na Zachód sięgała?
