Słownik etymologiczny języka polskiego/pierdolić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pierdolić, ‘mówić, pleść, bajać’, ludowe powszechne (już od 16. w.), od pierdoła, a to od pierdzieć (*pirzdzieć), piernąć i piardnąć (zamiast prawidłowego, ale nieistniejącego, *pardnąć); pierdziel; prasłowo; lit. pirdis, ‘piard’ (‘pierdziel’), perdżiu, persti; awest. peredaiti, grec. perdomai, niem. Furz, furzen (anglosas. feortan); serb. prdlati tak samo o ‘bajaniu’ się używa; czes. słowień. serb. prděti, itd.
