Słownik etymologiczny języka polskiego/pilny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pilny, pilność; pilnować, obok rzadszych pilać, pilić (»kto pili, nie zmyli«) i pilować; prasłowiańskie; cerk. piln, ‘znakomity’, czes. píle, ‘praca, staranie’, rzadsze w rus. i na Bałkanie; niepili, ‘obcy’, a w narzeczach do dziś pili, ‘krewny’, tu widocznie należy (pilny więc niby ‘bliski, przyległy’). Zupełnie odmienne pil-, u Słowian i Litwy, na nawoływanie drobiu, pile na Bałkanie o ‘kurczętach’, u Słowian północno-zachodnich o ‘kaczętach, gąsiętach’, lit. pylē, ‘kaczka’ (od pi!); u nas to samo pilu! w nawoływaniu gęsi, indyków.
