Słownik etymologiczny języka polskiego/pleść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pleść, plotę, plecie; plotki, ‘loki, włosy zaplecione’, przeniesione, jak samo pleść (»co pleciesz?«), na ‘gadaninę’ (por. klatki); z samogłoską o: płot, t. j. ‘plecionka’; częstotliwe zaplatać itd., przeplataniec; pleciuga itp. Inne urobienia: pletliwy, plotkarz, itd. Przed t wypadło k: łac. plecto, niem. flechten i falten, Flachs; pierwotne k w grec. plekō, ‘plotę’, plokamos, ‘loki’, łac. plico i duplex (duplikat), ‘złożony’. Brak tego pnia w litewskiem. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. pletą, itd.
