Słownik etymologiczny języka polskiego/plon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
plon, ‘łup, zdobycz, zysk’, ‘żniwo’ (»plon niesiemy, plon«, refren pieśni dożynkowych); plenić się i plonować, o ‘obradzaniu obfitem’, »plenne zboże (lub rola)«; »niech się ród twój pleni«; ale i plenić, ‘zabierać plon, łup, brać do niewoli’: »odzienie, w którem pleniona była« (tak stale w biblji: »będę w plon a w łup«, nawet plonnik, ‘łupieżca’; i w psałterzu plony: ‘łup’). Prasłowo; w cerk. i u innych Słowian przeważnie tylko o ‘łupie’: plěn, ‘niewola’, plěniti, ‘brać w niewolę’, rus. połon; postać pierwotna *pel-n, litew. pełnas, ‘zarobek’; pień pel-, o ‘targu, zysku’: ind. pana- z pelna-, ‘nagroda’, grec. pōleō, ‘sprzedaję’, niem. feil, ‘kupny’ (z fāli).
