Słownik etymologiczny języka polskiego/poła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
poła, polica, półka (pisane mylnie i przez u); rus. poł, ‘podłoga’ (na połu), cerkiew, itd. polica, czes. police, ‘półka’; od peł-, poł-, ‘rozcinać, rozpłatać’; ind. phalati, ‘pęka’, phalaka-, ‘deska’, nordyj. fjöl, ‘deska’; brak w litewskiem. Por. pół.
poła, ‘podołek, bryt’; »dwoiste poły«, ‘sieci na ptactwo’; prasłowiańskie; tak samo u innych Słowian; przezwana od poł-, p. pałać, podobnie jak rucho (‘suknia’) od ruchać.